Stubacher Sonnblick

Taki dni se podarzóm yny wtedy, jak miyszkocie pod górami. W sobote wieczór kuk na pogode („Ej, jutro mo być pieknie, niezajadymy na skialpy na Weissse?”), w niedziele rano kapke zaktualizujecie plany („Ty jo, dzisio mo być fakt pieknie, co tak se wywiyźć aż ku Rudolfshütte a zkusić wylyźć na Sonnblick?”) a je to: piyrfszo skialpowo tura na 3-tysiyncznik 🙂

Nejwiynkszóm niewiadomóm całej wyprawy nakóniec było, czy se mi podarzi Markét rano dostać dostatecznie fczas z łóżka. Podarziło se a i choć po drodze na góre mamrała a przi zjazdu nadowała o 106 (zaś tak fczaśni my nie byli, także nóm przi zjazdu uż troche zaszło słóńce, no i lodowiec był miejscami tfardy jak betón), tak ogólnie była w siódmym niebie a jo oczywiście też 🙂

Startowali my spod Rudolfshütte (2315 m n.p.m.), ku kierej se my wywieźli wycióngym.
Zamarzło dziura na lewo je zapora Weissee, kopiec na prawo je Hocheiser (3206 m n.p.m.)
Lodowiec je po nimiecku "Gletscher", ale we wschodnich Alpach se bardzo czynsto w nazwach używo "Kees".
W tle widać nikiere z 3-tysiónczników, kiere sómsiadujóm z chatóm. Od lewej: Hocheiser (3206 m), Hohe Riffl (3338 m) oraz Johannisberg (3453 m).
Szczyt Sonnblicku widać od poczóntku tury skoro całóm ceste, ale rośnie w oczach dość pomału... :-)
Sómsiod Sonnblicku - też ulubióny cel skialpinistów, ale troche bardziyj wymagajóncy technicznie na ostatnich metrach.
3-godzinne stynkani se nakóniec wypłaciło :-)
Wielki bioły kopiec w samym środku je Großvenediger (3662 m n.p.m.) - najwyższy szczyt Salzburglandu.
Po drodze do kopca nas przedbiegnół, ale ficzoł tak nawleczóny aji do kopca, także my se poznali aż na szczycie... :-)
Kamiyń ku "klasowej" fotce prowokowoł...